درمان بین فردی (IPT) توسط جرالد کلرمن و میرنا وایسمن در دهه 1970 و بر اساس کارهای هری استک سالیوان، آدولف مایر و جان بولبی توسعه یافت.
درمان بین فردی نوعی درمان است که از یک مدل ساختاری منحصر به فردی برای درمان مسائل مربوط به سلامت روان استفاده می کند. بر اساس تئوری های دلبستگی و ارتباط، درمان بین فردی برای کمک به افراد در رفع نگرانی های فعلی و بهبود روابط بین فردی طراحی شده است.
روان درمانی میان فردی در ابتدا به عنوان یک درمان مختصر برای افسردگی ایجاد شد. از آنجایی که افراد مبتلا به علائم افسردگی اغلب مشکلاتی را در روابط میان فردی خود تجربه می کنند، درمان میان فردی یک گزینه درمانی مناسب برای آن ها می باشد. اگرچه افسردگی همیشه نتیجه مستقیم روابط منفی نیست، اما مسائل مربوط به رابطه از شایع ترین علائم در مراحل اولیه افسردگی است.به طور کلی، درمانگران میان فردی درمانی فعال و بدون قضاوت را ارائه می دهند تا به افراد کمک کنند با موفقیت از عهده چالش ها برآیند و سلامت روان خود را بهبود بخشند. مواردی که ممکن است در طول درمان مورد توجه قرار گیرد شامل مشکلات بین فردی، مراحل زندگی، تعارض رابطه، غم و اندوه و سایر مسائل دلبستگی باشد. درمان میان فردی به عنوان یک درمان موثر برای افسردگی به خوبی مورد بررسی قرار گرفته است و برای درمان چندین مشکل دیگر به خوبی عمل می کند. این اختلالات شامل موارد زیر می باشند:
در مدت زمان نسبتاً کوتاهی (معمولاً 20 هفته یا کمتر) فرد تحت درمان می تواند علائم خود را تسکین دهد و سریعتر از آنچه در سایر اشکال درمان ممکن است شروع به کار بر روی مسائل اساسی کند. درمانگران ممکن است از تکنیک های مختلفی مانند ایفای نقش استفاده کنند تا به روند درمان کمک کنند تا نحوه ارتباط خود را با دنیای خود تنظیم کنند. درمانگر میان فردی معمولاً روی مهم ترین مشکلات رابطه ای تمرکز می کند تا از شخصی که مایل به ایجاد تغییرات است حمایت کند.
درمان میان فردی نوعی درمان تطبیقی است. علاوه بر این، درمان بین فردی می تواند به صورت فردی یا گروهی با کودکان، نوجوانان و بزرگسالان انجام شود.
درمان میان فردی به عنوان یک روش موثر درمانی برای مشکلات سلامت روان توسط نهادهای حرفه ای مانند انجمن روانشناسی آمریکا (APA) و مؤسسه ملی سلامت (NIH) شناخته شده است. از زمان توسعه آن در دهه 1970، درمان بین فردی بسیار موثر می باشد. اگرچه برای همه موثر نیست، اما نشان داده شده است که برخی از علائم افسردگی را تسکین می دهد.
درمان میان فردی را می توان تنها یا همراه با دارو تجویز کرد. تصمیم گیری در مورد درمان میان فردی، دارو یا ترکیبی از هر دو می باشد. با این حال، به نظر میرسد اکثر مطالعات نشان میدهند که ترکیب دارو و درمان بین فردی ممکن است سودمندتر از هر کدام به تنهایی باشد.
در حال حاضر، چندین کتابچه راهنمای روان درمانی بین فردی موجود است، اما به طور خاص سه کتابچه در بین روانشناسان و پزشکان به طور یکسان محبوبیت پیدا کرده اند. راهنمای جامع روان درمانی بین فردی، که توسط میرنا ام. وایزمن، جان سی. مارکوویتز و جرالد ال. کلرمن در سال 2000 نوشته شده است و اطلاعات مفیدی در مورد رویکرد میان فردی و سازگاری ها و کاربردهای فراوان آن برای انواع تنظیمات ارائه می دهد. این راهنما همچنین اطلاعات تاریخی، منابع آموزشی و بینش درمانی در زمینه میان فردی ارائه می دهد.
راهنمای درمانگر برای روان درمانی بین فردی نسخه دوم راهنمای جامع است. این نسخه به روز شده در سال 2007 توسط همین نویسندگان منتشر شد و شرح مفصلی از سه مرحله خاص میان فردی برای درمان افسردگی ارائه می دهد. این راهنما همچنین به کاربرد منحصر به فرد میان درمانی برای سایر مسائل روانشناختی می پردازد و منابع زیادی را برای پزشکانی که در این رشته تخصص دارند ارائه می دهد.
کتابچه راهنمای سوم، روان درمانی بین فردی: راهنمای بالینی، در سال 2003 منتشر شد و توسط اسکات استوارت و مایکل رابرتسون نوشته شد. در این کتاب، نویسندگان نظریه میان فردی را توضیح میدهند و تکنیکها و کاربردهای آن را تشریح میکنند.
بیشتر تحقیقات در مورد درمان میان فردی محدودیت های بسیار کمی را نشان داده است. با این وجود، اگر میخواهید درمانگری را پیدا کنید که میان درمانی ارائه میدهد، مواردی وجود دارد که باید به خاطر داشته باشید . اولاً، فرآیند درمانی درمان بین فردی بر این فرض استوار است که فرد تحت درمان برای تغییر انگیزه دارد. برای اینکه درمان میان فردی موثر باشد، فرد تحت درمان باید مایل باشد که نقش خود را در مشکل بپذیرد. علاوه بر این، افراد تحت درمان باید سطح آگاهی و درک روابط میان فردی را داشته باشند تا بتوانند روی آن کار کنند، علاوه بر این درمان میان فردی در برخی از افراد یا برای برخی از افراد با شرایط خاص سلامت روان امکان پذیر نیست.
درمان میان فردی می تواند یک گزینه درمانی جذاب باشد زیرا کوتاه مدت است. برای درمانگران، این به این معنی است که شانس کمتری وجود دارد که افراد درمان را ترک کنند. به طور کلی، روان درمانی میان فردی یک گزینه درمانی معتبر برای بسیاری از مسائل و اختلالات سلامت روان است.
منابع: